Najpierw jest pomysł.
Później jest pierwsze spotkanie z rzeczywistością czyli Problem-Solution Fit. Jeśli okazuje się że ten pomysł rzeczywiście dotyczy realnego problemu i hipoteza twórców jak go rozwiązać jest dla kogoś (potencjalnych klientów) interesująca to jest to już wielki sukces.
Większość ludzi odpuszcza sobie już na tym etapie by np; chronić swoje ego czy zachować mniemanie o sobie jako o nowym Marku Zuckenbergu. Może i robią dobrze dlatego że jest to najbardziej czasochłonny etap pracy dla cofounderów powiązany z największym ryzykiem i brakiem zarobku. Nie da się przejść tego etapu na skróty – jedyną radą jest posiadanie szczerej pasji do rozwiązywanego problemu oraz wytrzymałości w dążeniu do jego rozwiązania.
Gdy twórcy mają realistyczną hipotezę dotyczącą klientów („popytu”/problemu) i produktu („podaży”/rozwiązania) czas zabrać się za stworzenie produktu. Jest to zazwyczaj najbardziej kasochłonny (kod = $$$) element ale może nim nie być dzięki „sztuczkom” które promuje Lean Startup. Czym szybciej wypuścisz swój produkt i spotkasz się z reakcją swoich potencjalnych klientów (teraz tylko grupą early adopterów którzy są w stanie zainwestować swój czas czy pieniądze w niepewny produkt byle by ktoś wreszcie rozwiązał ich problem) tym szybciej będziesz w stanie wypuścić produkt którego, nie powinieneś, się wstydzić!
Po tym jak już masz produkt i klientów na niego – nie jesteś już startupem – masz swój model biznesowy. Czekają cię „tylko” problemy bardziej typowe dla zwykłych firm. Powodzenia.
Wpis inspirowany Running Lean Asha Maurya oraz etapami rozwoju firmy Larrego E. Greinera.